ဇာတ္ဆရာ..........၂

တကယ္ဆို
ဇာတ္ဝင္ခန္းအစမွာကတည္းကိုက
နားထင္ကိုေသနတ္နဲ႔ေထာက္
ရဲရဲေတာက္သတ္ေသပစ္လုိက္တဲ့အခန္းနဲ႔စခဲ့သင့္တယ္။
ခုေတာ့ ………
ကတိကဝတ္မပါေသာငရဲမ်ားစြာနဲ႔ခင္းက်င္းေနထိုင္
မ်က္ရည္မဲ့နာက်င္ေသြ႕ေၿခာက္အက္ကြဲ
ဇာတ္ဆရာငနဲကလညး္ မိန္႔မိန္႔ၾကီးထိုင္လုိ႔
ငါတုိ႔က သူ႔ေရွ႕စစ္တုရင္ခံုေပၚက
နယ္ရုပ္ကေလးေတြမို႔လုိ႔လား
သြားစမ္းပါ…………….
ေသရာပါအမာရြတ္ေတြၿပန္ၿပန္စမ္း
ေသၿပီးရင္းေသေနရတဲ့အခန္းေတြ
ရပ္တန္းကရပ္သင့္ေနၿပီ။
ငရမန္ကန္း
ဥဒုမၼရေဒဝီ
ယုဒရဲ႕အနမ္း
အင္ၾကင္းပန္းေတြနဲ႔စူဠသုဘဒၵါ
ရာဇဝင္ေတြၿပန္ၿပန္လွည့္လာဆဲ
မြဲၿပာပုဆိုးေတြလည္း စုတ္ၿပဲလို႔။
မၿမင္ရေသာေသြးစက္ေတြကညွီတယ္
နံနက္ခင္းအသစ္စက္စက္ေတြက မီးခိုးတလူလူနဲ႔
ဘယ္သူဟာကယ္တင္ရွင္မွန္းမသိႏိုင္တဲ့့ဇာတ္
ဝါဝါလက္*ေတြလိုအဆက္မၿပတ္ငိုေၾကြးေနရမွာတဲ့လား။
ဒီမွာ ဇာတ္ဆရာ
ခင္ဗ်ားသေဘာတူညီမႈမပါလည္း
လက္ထဲမွာ ေသနတ္တစ္လက္ရွိေနခဲ့ၿပီဆိုပါေတာ့..
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရုပ္သိမ္းၿငိမ္းမႈတ္
နိဂံုးခ်ဳပ္ပစ္လုိက္ရမွာ
ရယ္စရာေတာ့မေကာင္းမွာေသခ်ာတယ္...